Betty loHa

Ik groeide op in een adoptiegezin dat naar buiten toe veilig leek, maar achter gesloten deuren bestond uit mentale en fysieke mishandeling, seksueel misbruik en volledige onveiligheid. Als kind leerde ik overleven in stilte, onzichtbaar blijven en mijn eigen pijn wegstoppen om loyaal te zijn aan een wereld die mij niet beschermde.

​

Op mijn zestiende vluchtte ik, zonder vangnet, zonder zekerheid, maar met de overtuiging dat blijven gevaarlijker was dan gaan. Vanaf dat moment moest ik mezelf opnieuw opbouwen, terwijl ik nog niet wist hoe veiligheid eigenlijk voelde.

​

Vandaag gebruik ik mijn stem om te spreken over wat jarenlang verborgen bleef.

Niet om terug te kijken, maar om vooruit te bewegen.
Om bewustzijn te creëren.
Om anderen een taal te geven voor wat onzichtbaar is.
Om kinderen wél te laten zien, horen en voelen dat ze niet alleen zijn.

​

Mijn verhaal is niet alleen een verhaal van trauma, het is een verhaal van veerkracht, heling, menselijkheid en moed.
En misschien een herinnering dat de grootste kracht soms ontstaat op de plek waar je het nooit had gezocht.